Η χρησιμότητα, για την Ανόρθωση, της πρώτης νίκης στον Α’ Όμιλο, είναι στατιστικού χαρακτήρα: απέτρεψε ένα προδιαγραφόμενο αρνητικό ρεκόρ. Έστω και στην προτελευταία αγωνιστική του πρωταθλήματος.
Η επικράτηση επί ενός ισχυρού αντιπάλου όπως η ΑΕΛ, έστω κι αν ο Ντούσαν Κέρκεζ την παρέταξε με εννέα αλλαγές, σαφώς και δεν στερείται γοήτρου. Σε αυτή τη φάση όμως, παιχνίδια χωρίς βαθμολογικό κίνητρο προσφέρονται μόνο για διαπιστώσεις ετοιμότητας ή ανάγκης περαιτέρω βελτιωτικών μέτρων, με αποκλειστικό κριτήριο τον τελικό της 15ης Μαΐου.
Με μοναδικό αρμόδιο τον Τιμούρ Κετσπάγια και μέγα δέλεαρ την κατάκτηση του κυπέλλου απέναντι στον εντυπωσιακό Ολυμπιακό.
Κάνοντας μια γενικότερη συζήτηση, πάντως, για την αγωνιστική εικόνα της «Κυρίας», όπως την είδαμε στο Τσίρειο, μπορούμε να σημειώσουμε τα ακόλουθα: Στις φάσεις των δύο τερμάτων που σημείωσε, όπως επίσης και στο ένα που δέχθηκε, φάνηκαν για μία ακόμα φορά τα προσόντα της, καθώς επίσης το γιατί βάζει φωνές ο προπονητής της.
Η ομάδα της Αμμοχώστου μπορεί να κάνει τη ζημιά στον αντίπαλό της από στατικές εκτελέσεις και από επιθετικούς αιφνιδιασμούς σε ανοικτό γήπεδο. Θυμηθείτε τα σερβιρίσματα των Καλτσά, Οκριασβίλι και τα τελειώματα των Αμπαρντζουμιάν και Κορρέα.
Ο νεαρός αμυντικός μάλιστα εκπλήσσει ευχάριστα με τον τρόπο που ξεπετάγεται στην περιοχή και σκοράρει, ξέροντας πως η άλλη ομάδα θα επικεντρωθεί κυρίως στο μαρκάρισμα του Κβιλιτάια. Τον οποίο ο Κορρέα ακολουθεί αθόρυβα, όταν η μπάλα είναι στημένη, ιδιαίτερα στο σημείο του κόρνερ.
Όσον αφορά στα «τυφλά» σημεία της Ανόρθωσης, αυτά φάνηκαν (ξανά) σε δύο τομείς: στα ατομικά λάθη αμυνομένων που κοστίζουν και στην έλλειψη καθαρού μυαλού από επιτιθέμενους που σουτάρουν… στα σκουπίδια ευκαιρίες που δεν χάνονται.
