Το αποτέλεσμα στη Βιέννη αντανακλά πεντακάθαρα στη διαφορά μιας ομάδας έτοιμης να πορευτεί στο Γιουρόπα Λιγκ, με μια ανέτοιμη. Μιας Ραπίντ που ήξερε πώς να αξιοποιήσει την υπεροχή της και μιας Ανόρθωσης που δεν ήξερε πώς να αντιδράσει όταν έμεινε πίσω στο σκορ.
Σε ένα βαθμό, σημαντικό αναμφίβολα, το αίτιο αυτής της εικόνας είναι η ελλιπής προετοιμασία μεγάλου αριθμού παικτών λόγω κορωνοϊού. Με τόσα λίγα παιχνίδια στα πόδια, πολύ λιγότερα από αυτά των Αυστριακών, η «Κυρία» δύσκολα θα παρουσίαζε ψηλότερο βαθμό ομοιογένειας και αντοχών, αυτή την περίοδο. Ένα πρόβλημα που ήταν ορατό κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο.
Η άσχημη αλήθεια είναι ότι το σκορ σταμάτησε στο 3-0. Και υπάρχει εξήγηση: η πειθαρχημένη ανασταλτική συμπεριφορά στο πρώτο ημίωρο με ηγέτη τον Αραγιούρι, στην πορεία οι επεμβάσεις από τον Τζουρ και ακολούθως από τον Λόρια (που έπιασε και πέναλτι), εμπόδισαν τη γηπεδούχο να σκέφτεται φωναχτά από τώρα τα πλέι οφ της διοργάνωσης. Αυτή είναι η μία προσέγγιση.
Η δεύτερη αφορά στον τομέα ευθύνης της κυπελλούχου για τη βαριά της ήττα. Τέτοια σοβαρά ατομικά λάθη στις φάσεις των γκολ, ο Τιμούρ Κετσπάγια, υπό κανονικές συνθήκες δεν τα δέχεται ούτε στις προπονήσεις.
Στο 1-0, από εκτέλεση κόρνερ, ο Αντωνιάδης και ο Αραγιούρι χάνουν τον προσωπικό τους αντίπαλο. Μια κεφαλιά ο ένας, άλλη μία ο δεύτερος (Κάρα) και η ζημιά έγινε. Στο 2-0, στο ωραίο μακρινό σουτ του Φούντα, ο Λόρια ξεγελιέται σαν πρωτάρης, ενώ στο 3-0, ο ελιγμός του Γκρουλ μπροστά στον Αντωνιάδη, εξουδετέρωσε ολόκληρη άμυνα…
Όσο για την επιθετική λειτουργία της Ανόρθωσης, πλην μερικών εξαιρέσεων ήταν ακίνδυνη στο στάδιο West. Κι ας διαθέτει αξιοπρόσεκτες μονάδες. Στον επαναληπτικό, λοιπόν…
