Το περασμένο Σάββατο η κυπελλούχος έγινε η τρίτη ομάδα που υποχρέωσε τον ΑΠΟΕΛ σε ήττα, μολονότι δέχτηκε γκολ από αυτόν.
Με μισή ντουζίνα απουσίες (Σαρφό, Κοσταντίνοβ, Ελ Αραμπί, Ντβάλι, Μάιερ, Κόρμπου) ο Μανόλο Χιμένεθ παρέταξε μια ενδεκάδα με βασικό στόχο να «μπλοκάρει» την πρωτοπόρο, να της ανακόψει τον δρόμο προς τη νίκη.
Η επιλογή του Σατσιά αντί του Πίζι έδειξε ότι πρώτο ζητούμενο ήταν η αποφυγή της ήττας. Για το «διπλό» ήταν απαιτητό το μηδέν στην άμυνα, καθώς -εξαιρουμένου του 2-1 επί της Φιορεντίνα- οι «γαλαζοκίτρινοι» είτε μένουν «άσφαιροι» είτε σκοράρουν άπαξ απέναντι σε αντιπάλους που ξέρουν να αμυνθούν.
Ο κανόνας ίσχυσε και στο «Στέλιος Κυριακίδης». Ευκαιρίες δημιουργήθηκαν εκατέρωθεν. Αλλά τα τέρματα της Πάφου ήταν προϊόν συνδυασμών, ενώ αυτό του ΑΠΟΕΛ μιας κόντρας που (έτυχε κι) εξελίχθηκε σε ασίστ «πάρε-βάλε» για τον Ντράζιτς.
Το -11 είναι η μία οδυνηρή πραγματικότητα μετά από 11 αγωνιστικές. Τα επερχόμενα ντέρμπι με Άρη και Ομόνοια στο ΓΣΠ κατέστησαν ήδη τροχιοδεικτικά, must-win, «παιχνίδια δίχως αύριο». Ναι, ουδείς πήρε τον τίτλο από τον α’ γύρο. Αναρίθμητες ομάδες, όμως, τέθηκαν εκτός διεκδίκησής του από τον α’ γύρο. Δεύτερη οδυνηρή πραγματικότητα.
Υπάρχει και μια τρίτη. Αυτή η Πάφος ενδεχομένως να μετρήσει τέσσερις ήττες έως το τέλος της σεζόν. Έστω κι εάν σχεδόν στο ένα τρίτο της δεν έχει κάνει ούτε μία. Αλλά για να την προσπεράσει, ο ΑΠΟΕΛ θα πρέπει στο ίδιο διάστημα να είναι αλάνθαστος. Και, με βάση το μέχρι στιγμής δείγμα γραφής, οι πρωταθλητές είναι πιο επιρρεπείς σε απώλειες βαθμών απ’ ό,τι η κυπελλούχος.
Σε ό,τι αφορά την υπεράσπιση των πρωτείων τους, αυτή είναι μάλλον η πιο οδυνηρή πραγματικότητα.
