Στη φάση του 60ού λεπτού ο Ζαζά ούτε σέντρα επιχειρεί να βγάλει, ούτε κατά τύχη σκοράρει.
Την ώρα που… ταλαιπωρεί τον προσωπικό του αντίπαλο με ντρίμπλες ο Βραζιλιάνος σηκώνει δις το κεφάλι του: την πρώτη φορά όντως ψάχνει ποιον συμπαίκτη του μπορεί να «σημαδέψει», αλλά στη δεύτερη (και καθοριστική) το βλέμμα του είναι στην εστία.
Και, όποιος (αντισταθεί στον πειρασμό να χαζέψει την πανέμορφα καμπυλόγραμμη τροχιά της μπάλας προς τα δίχτυα και) παρατηρήσει τον σκόρερ, θα διαπιστώσει ότι το βλέμμα του παραμένει «καρφωμένο» στην εστία, όσο η μπάλα «ταξιδεύει» στον αέρα.
Δεν κυκλοφορούν πολλοί στο εγχώριο πρωτάθλημα που μπορούν να σκεφτούν ένα τέτοιο σουτ. Ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που μπορούν να το εκτελέσουν με τέτοια αρμονία -εν κινήσει, προφανώς, μόνον ο Ζαζά…
Παρεμπιπτόντως η ποιότητα και η πάστα του 24χρονου δεν φαίνονται (μόνο) στο γκολ. Φαίνονται, πολύ περισσότερο, στην αντίδρασή του μετά από αυτό. Άλλοι στη θέση του θα είχαν… τρελαθεί, θα είχαν «φλιπάρει». Ο ίδιος; Ατάραχος, ωσάν να μην έχει συμβεί το παραμικρό.
Δεν έτρεξε, δεν έκανε κωλοτούμπες, δεν σηκώθηκε στον αέρα, δεν ούρλιαξε, δεν έβγαλε ένταση -ή έκσταση. Ένα μειδίαμα, η κίνηση που βλέπετε στη φωτογραφία και… τέλος.
Μια αντίδραση που ήταν σαν να έλεγε -στον εαυτό του και στον κόσμο: «ΟΚ, καλό, αλλά έχω βάλει (ή μπορώ να βάλω) και καλύτερα, ας μην τρελαθούμε κιόλας».
Περίπτωση ο τύπος…
