Το ερώτημα είναι ποιος και τι φταίει γι’ αυτή την κατάσταση. Είναι όμως μόνο ένας ή είναι συνδυασμός γεγονότων; Προσωπικά θεωρούμε πως η απάντηση βρίσκεται στο δεύτερο σκέλος της ερώτησης, αν και δεδομένα υπάρχουν άτομα και καταστάσεις που ευθύνονται λίγο περισσότερο από άλλους.
Η διοίκηση (40%)
Ας ξεκινήσουμε από την διοίκηση. Αν έπρεπε να της επιρρίψουμε μερίδιο της ευθύνης θα λέγαμε πως της αναλογεί ένα 40%. Μεγάλο κομμάτι θα έλεγε κανείς. Ναι, αλλά υπάρχουν λόγοι και αιτίες γι’ αυτό.
Μέχρι αρχές Ιανουαρίου η Ομόνοια βρισκόταν στην μάχη για κατάκτηση του πρωταθλήματος και οι εμφανίσεις της ήταν τέτοιες που και ουδέτερος να ήταν κανείς, θα την κατέτασσε στις ομάδες που θα το διεκδικούσαν μέχρι τέλους. Η μεταγραφική περίοδος Ιανουαρίου ήταν πραγματικά καταστροφική.
Αποχώρησε από την ομάδα ο Σίμιτς των 7 ασίστ και 2 γκολ και ο Ανδρόνικος Κακουλλής των 10 τερμάτων και 6 ασίστ και στην θέση τους ήρθαν ο Ιγκεμπρίτσεν των δύο συμμετοχών μέχρι τώρα και ο Σίμιτς των τριών.
Συμφωνούμε ότι θα ήταν δύσκολο να κρατήσει τους δύο αυτούς παίκτες αν ήθελαν να αποχωρήσουν. Το θέμα δεν ήταν να τους αφήσει με το ζόρι, αλλά να τους αντικαταστήσει με ίδιας ποιότητας ποδοσφαιριστές ή και καλύτερους.
Με λίγα λόγια αντί η ομάδα της Λευκωσίας να ενισχυθεί στην μεταγραφική περίοδο αποδυναμώθηκε, με δύο ουσιαστικούς (σε θέμα προσφορά) της παίκτες να αποχωρούν και την ίδια στιγμή αυτοί που αποκτήθηκαν είτε να μην είναι έτοιμοι αγωνιστικά (Ιγκεμπρίτσεν) είτε να μην προτιμώνται για να αγωνιστούν (Σίμιτς).
Προγραμματισμός που βαθμολογείται δεδομένα κάτω από την βάση, με αποτέλεσμα η ομάδα να μείνει «γυμνή» από επιλογές και να αναγκάζεται ο Αναστασίου να χρησιμοποιήσει τον 35χρονο Γιόβετιτς σε δύο διαφορετικές θέσεις σε ένα 90λεπτο για να καλύψει τα κενά.
Ο προπονητής (40%)
Ο Γιάννης Αναστασίου μοιράζεται το ίδιο μερίδιο ευθύνης με την διοίκηση. Δηλαδή 40%! Για δεύτερη χρονιά ξεκινά ως υπεύθυνος στρατηγικού σχεδιασμού και καταλήγει να βρίσκεται στον πάγκο της Ομόνοιας ως προπονητής.
Όταν μάλιστα μετά το παιχνίδι με την Πάφο FC στο οποίο ανακοινώθηκε η παραμονή του στον πάγκο μέχρι το τέλος της σεζόν ρωτήσαμε τον ίδιο για τους λόγους που συνέβη αυτό και ποια ήταν τα κριτήρια, η απάντηση ήταν ότι αποτελεί απόφαση της διοίκησης.
Προς Θεού, δεν λέμε ότι δεν είναι καλός προπονητής ο Ελλαδίτης τεχνικός, αλλά ακόμη και ο τρόπος που πάρθηκε η απόφαση παραμονής του, χωρίς να υπάρχει επαρκής εξήγηση γύρω από αυτή την απόφαση, κάπου το σενάριο δείχνει να έχει… κενά.
Από εκεί και πέρα ο ίδιος κρίνεται για την διαχείριση του. «Εξαφάνισε» εντελώς τον Χαράλαμπο Χαραλάμπους, την ίδια στιγμή που επέλεξε στο ματς με τον Απόλλωνα τους Μπεζούς και Εβάντρο Κόστα, με κανένα από τους δύο να μην ξεχωρίζει για τα τρεξίματα του ή το γεγονός ότι καλύπτει χώρους σε φάση άμυνας.
Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα έκανε αλλαγές αφού η ομάδα του δέχτηκε γκολ αντί για πιο πριν και ενώ η εικόνα έδειχνε ξεκάθαρα ότι χρειαζόταν να γίνουν παρεμβάσεις. Πιο ενδεικτικό το παράδειγμα στον αγώνα του Conference League στο ΓΣΠ (που δεν έκανε αλλαγές μέχρι τα τελευταία λεπτά), όπως επίσης και στον επαναληπτικό, αλλά και στο πρόσφατο παιχνίδι πρωταθλήματος στο «Στέλιος Κυριακίδης».
Ο ίδιος ανέλαβε ένα βάρος που ίσως δεν του αναλογούσε, ευελπιστώντας ίσως ότι θα έβρισκε τον τρόπο να οδηγήσει την ομάδα στον σωστό δρόμο. Θα μπορούσε να αρνηθεί και να παραμείνει στην θέση του. Από την στιγμή που δεν το έπραξε επωμίζεται και την ευθύνη που αναλογεί στον εκάστοτε προπονητή της Ομόνοιας.
Πλέον ο κόσμος τα έχει πρώτα και κύρια με τον ίδιο και μετά με όλους τους υπόλοιπους, με αρκετές μάλιστα από τις δηλώσεις του μετά από τα παιχνίδια να μην βοηθούν στο να αλλάξει αυτό.
Ποδοσφαιριστές (20%)
Το υπόλοιπο 20% πάει στους ποδοσφαιριστές η αλήθεια γιατί δεν μπορούν ποτέ να είναι άμοιροι ευθυνών οι πρώτοι που βρίσκονται στον αγωνιστικό χώρο.
Βεβαίως με εξαίρεση τον Σεμέδο του οποίου η απόδοση πριν από μερικούς μήνες ήταν ιδιαίτερα ανεβασμένη και το τελευταίο διάστημα είναι αρκετά πεσμένη, δεν μπορείς να ρίξεις το φταίξιμο σε παίκτες ότι δεν προσπαθούν. Ούτε ακόμη και στον ίδιο. Απλά είναι ένα γεγονός ότι η απόδοση του δεν είναι η ίδια.
Ο Χάμπος για παράδειγμα διψάει για ποδόσφαιρο και δεν αγωνίζεται. Στα άκρα της άμυνας υπάρχουν δύο επιλογές ενώ ο Ελάντερ μέχρι πριν τον τραυματισμό του αποτελούσε μια αξιόπιστη λύση για το κέντρο της άμυνας.
Ίσως να λείπει ο παίκτης-ηγέτης από την Ομόνοια, με τον Γιόβετιτς να είναι ένας από αυτούς, αλλά να νιώθει πολλές φορές ότι προσπαθεί μόνος του, με αποτέλεσμα η αντίδραση του αυτή να του βγαίνει και σε νεύρα.
Τον είδαμε για παράδειγμα να συζητάει σε έντονο ύφος αρκετές φορές με τον διαιτητή της αναμέτρησης, χάνοντας ενέργεια μέσα από αυτή του την κίνηση. Φαίνεται να είναι περισσότερο αποτέλεσμα του εκνευρισμού του ωστόσο, ιδιαίτερα για ένα παίκτη που όπου αγωνίζεται θέλει πάντοτε να κατακτάει τίτλους.
Δεν μπορεί να πει κανείς ότι το ρόστερ της Ομόνοιας είναι κακό ή υπολείπεται ποιότητας. Απεναντίας θα λέγαμε πως δεν αξιοποιήθηκε στον απόλυτο βαθμό και δεν έγινε η κατάλληλη διαχείριση, με αποτέλεσμα οι αυξομειώσεις στην απόδοση της ομάδας από παιχνίδι σε παιχνίδι.
Η επόμενη μέρα
Τι μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα; Με νηφαλιότητα και ψυχραιμία ο Γιάννης Αναστασίου και ο Σταύρος Παπασταύρου να συζητήσουν τι πήγε λάθος και να το λύσουν. Με απόλυτη ειλικρίνεια όμως και χωρίς μισόλογα και υπεκφυγές.
Μόνο έτσι θα έρθουν καλύτερες μέρες για την Ομόνοια. Σε διαφορετική περίπτωση θα τελειώσει η χρονιά και θα ψάχνουν και πάλι να βρουν το λάθος, σε μια χρονιά που θα μπορούσε να εξελιχθεί πολύ διαφορετικά…
Ακόμη μπορούν να το αλλάξουν. Φτάνει να βάλουν κάτω τα πράγματα και να τα δουν καθαρά. Θα το πράξουν; Μόνοι οι ίδιοι έχουν την απάντηση το μόνο σίγουρο!
