Η επιτυχία έχει πολλούς «πατεράδες», ενώ η αποτυχία είναι ορφανή. Σ' αυτόν τον... αστερισμό κινούνται στον ΑΠΟΕΛ τη φετινή περίοδο.
Η ομάδα που μονοπώλησε τα πρωταθλήματα την τελευταία δεκαετία και άπαντες αναζητούσαν μια στιγμή δόξας, από τον πρόεδρο μέχρι τον φροντιστή, βρίσκεται σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης.
Βέβαια, τότε όλα ήταν ρόδινα. Άπαντες ένιωθαν δικαιωμένοι και έτρεχαν στο οίκημα για να πανηγυρίσουν τους τίτλους, να δώσουν και να πάρουν τα συγχαρητήρια. Να φωτογραφηθούν με τα τρόπαια και πάει λέγοντας.
Όλα αυτά τέλειωσαν. Βασικά τέλειωσαν από πέρυσι, αλλά ο κορωνοϊός δεν επέτρεψε στον ΑΠΟΕΛ να αντικρίσει κατάματα τη σκληρή πραγματικότητα μια χρονιά προηγουμένως. Τα τραγικά λάθη συνεχίστηκαν με τον ίδιο έντονο ρυθμό, τα προβλήματα διογκώθηκαν και το ποδοσφαιρικό τμήμα βρίσκεται στη χειρότερη κατάσταση, ειδικά στο οικονομικό κομμάτι.
Κάποιες φωνές, στις αρχές και μεσούσης της περιόδου προσπαθούσαν να κατευνάσουν τα πνεύματα προκειμένου να μείνει ανεπηρέαστη η ομάδα και να παλέψει για τους στόχους της. Κάτι αντίστοιχο δηλαδή που συνέβαινε τα χρόνια των μεγάλων επιτυχιών -για όσους θυμούνται- και στο τέλος οι πλείστοι έμεναν... μεθυσμένοι από τη σαμπάνια των τροπαίων.
Αυτή η πολιτική δεν άντεξε στο χρόνο. Κατέρρευσε σαν χάρτινος πύργος και παρέσυρε όλο το οικοδόμημα, αφού κάθε χρόνο τα ίδια ακριβώς λάθη επαναλαμβάνονταν.
Οι στόχοι στη φετινή περίοδο χάθηκαν με συνοπτικές διαδικασίες, η ομάδα έφτασε σε παρακμιακη κατάσταση και το οικονομικό της εταιρείας σε ακόμη χειρότερη.
Η χρονιά τέλειωσε και πλησιάζει η στιγμή που θα πρέπει κάποιοι να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Οφείλουν να το κάνουν απέναντι στον κόσμο και κυρίως στην τεράστια ιστορία του Συλλόγου.
